Öğretmen, her seferinde tuvalete gidemiyeceklerini, sadece zil çaldığında bu ihtiyaçlarını giderebileğini söylemiş.. Bizimkisi de çişi geldiğin de, "öğretmenim zili çalar mısın? tuvalete gitmem gerek" demiş. Öyle ya, zil çalınca bu ihtiyaç giderilecek, tutmanın ne anlamı var, öğretmen çalar zili oda bir koşuda gider. Farkında değil kuralların, kurallar ona uymalı diye düşünüyor, aslında okulda keyifsiz ve sıkıcı bir yer onlar için. Düşleri kıran, oyunları bozan bir yer. Çocukluk bir güç gerçekte kendini özne kılabilmek için, bununlabirlikte yetişkin olmayı öğrenmez ve oyunu kuralıyla oynamazsan da yenilirsin. Hayatın oyunuyla oyunun hayatı arasında bir açmaz var. Nasıl şekil verirsen o şekle girer, oyun hamuru gibidir cocuk. Bazen yumuşar; cıvık cıvık olur, istediğin hale getirmekte zorlanırsın. Bazen de sertleşir, hiçbir şey yapamazsın. O'nun kalıbına uymak zorunda kalırsın. İşte en kötü noktası da burasıdır. Bu yüzden ne çok fazla oynamak ne de oynamamak gerekir, ince bir çizgisi vardır çocuğun da hayat gibi.
Bir çocuk için önce hayat oyundur, hep başkalarının rollerini oynarlar, çöpten adamları, oyun arkadaşları vardır. Hayatın oyununa ilk adımı ilkokul birinci sınıf, artık kendi rolünü oynamaya ilk adım. Bu durumda artık çöp adamların yerini gerçek Ayşe ve Aliler alır, kitaptaki masal kahramanları değişiverir birden ve artık gerçek oyun başlar. Oyunun tek yöneticisi vardır artık, o da sonuna kadar inandıkları ve güvendikleri ilkokul öğretmenleri. Minik bedenlere, şekli veren sihirli değnek gibidir ilkokul öğretmenleri, tüm yaşamı etkiler sevgisi, ilgisi ve verdikleriyle. Değeri pahabiçilmez. Görevi hiçde kolay değil.
Tüm öğretmenlere sabır ve kolaylık diliyorum. Bu oyun da miniklere zihin açıklığı ve başarı velilerimize de aynı sabrı ve kolaylığı. Zihinleri, yıl boyunca açık olsun, tüm çocuklarımızın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder